Ποιος θα νοιαστεί για τα παιδιά;

 

Ποιος θα νοιαστεί για τα παιδιά που δεν κάνουν παρέες όπως τα άλλα; Για αυτά που τα πνίγει το άγχος των εξετάσεων; Για αυτά που τα πνίγει το άγχος της επιβίωσης; Για αυτά που έχουν ταλέντα αλλά οι γονείς τους δεν έχουν τα χρήματα να τα αναπτύξουν; Για αυτά που οι γονείς τους είναι άνεργοι, που δεν ξέρουν αν αύριο θα έχουν ρεύμα στο σπίτι τους;

Για τα παιδιά που είναι διαφορετικά; Για κείνα που η κλεισούρα της πανδημίας τα έκανε να εκφράζονται με έντονο τρόπο ή για κείνα που δεν μπορούν καθόλου να εκφραστούν; Για κείνα που ζουν με το φόβο της απώλειας; Για κείνα που φοβούνται τις σκέψεις τους;

Για κείνα που τα απειλούν οι συμμορίες; Για κείνα που μπαίνουν σε συμμορίες γιατί κάπου θέλουν να νιώσουν ότι ανήκουν; Για κείνα τα παιδιά που οι τηλεοράσεις, η κλεισούρα, το PlayStation, οι influencers, τα survivor, οι Σεφερλήδες, τα κάνουν νταήδες σήμερα και αύριο κακοποιητές;

Ποιος θα νοιαστεί για τα παιδιά που αυτοκτονούν;

Ποιος θα καταλάβει τα παιδιά που συνθλίβονται κάτω από την πίεση που οι «άριστοι» αυξάνουν μέρα με τη μέρα;

Ποιος θα καταλάβει μια γενιά ολόκληρη που μεγαλώνει με την επίγνωση ότι δεν θα έχει κανένα μέλλον;

Ποιο σχολείο μπορεί να βοηθήσει αυτά τα παιδιά;

 

Το σχολείο που ζούμε τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο απομακρύνεται από αυτό που θα πρεπε να είναι η αποστολή του: ένας χώρος που τα παιδιά εντάσσονται και μεγαλώνουν ψυχοκοινωνικά, παράλληλα με την εκπαίδευσή τους, ένας χώρος ασφάλειας, ελεύθερης ανάπτυξης και κοινωνικοποίησης.

Για κάποιους, που κόβουν βόλτες με ύφος Αντουανέτας και Λουδοβίκου στους διαδρόμους και στα προαύλια των σχολείων, τα σχολεία είναι μόνο εξετάσεις, διαγωνίσματα, αξιολογήσεις, επιδόσεις, και άλλη παραπαιδεία και άλλα τεστ.

Για κάποιους η λύση είναι οι συνταγές του ΟΟΣΑ, που έφτιαξαν το εκπαιδευτικό σύστημα των επιδόσεων της Ν. Κορέας, της χώρας με τις περισσότερες αυτοκτονίες διεθνώς.

 

Δεν είναι αυτό το σχολείο που θέλουμε για τα παιδιά μας

Θέλουμε ένα σχολείο που χωράει τις ανάγκες, τις αγωνίες, τα ταλέντα, τα προβλήματα, τα θέλω, τα ερωτήματα, τα σκαμπανεβάσματα των παιδιών μας.

Το σχολείο που δεν θα αντιμετωπίζει τα παιδιά ως αριθμούς επίδοσης ή άλογα κούρσας. Που δεν θα κοιτάει μόνο τις «δεξιότητες» αφήνοντας στην άκρη τις ανάγκες. Που δεν θα βασίζεται στον ανταγωνισμό μεταξύ σχολείων ή καθηγητών ή μαθητών. Ένα χώρο ζωντανό, ασφαλή για την υγεία και την ψυχολογία των παιδιών μας, κατάλληλο για την εκπαίδευσή τους, στελεχωμένο με καθηγητές αλλά και κοινωνικούς λειτουργούς και ειδικούς στην ψυχική υγεία. Καθηγητές που θα συμβάλλουν σε αυτό το σχολείο και όχι καθηγητές φοβισμένους ή αδιάφορους, που θα τρέχουν να πιάσουν άψυχους «στόχους».

Θέλουμε μια σχολική κοινότητα ζωντανή, που δεν θα βάζει σε προτεραιότητα τους βαθμούς αλλά τη γνώση, που δεν θα κοιτάει τις επιδόσεις αλλά τη ζωή, που δεν θα θεοποιεί τη δύναμη αλλά θα αγκαλιάζει την αδυναμία, που δεν θα σπρώχνει στη μοναξιά αλλά στη συλλογικότητα, όχι σχολείο απόρριψης αλλά συμπερίληψης.

 

Το σχολείο που οραματίζεται και υλοποιεί το Υπουργείο Παιδείας, το σχολείο των συνεχών εξεταστικών φραγμών και αξιολογήσεων, το σχολείο του μόνιμου ανταγωνισμού, δεν είναι απλώς στον αντίποδα αυτού που ζητάμε: είναι επικίνδυνο.

Παλεύουμε ενάντια στην πολιτική του Υπουργείου Παιδείας γιατί νοιαζόμαστε για τα παιδιά μας. Στο όνομα όλων των παιδιών που δεν τα κατάφεραν.